TROFEE: DE SNERT WISSELBEKER TROFEE

Remko van Vliet aan het werk... na het werk!

Trofee: De Snert Wisselbeker.

Kort voor Sinterklaas-2013 kregen wij een bijzonder verzoek. Nu gebeurt dat wel (veel) vaker maar dit was toch weer een aparte vraag van Arie van Vliet uit Nieuw Lekkerland (als ik die plaatsnaam hoor loopt het water altijd in mijn mond; vreemd hè?).

‘Kunnen jullie ook een Snert Wisselbeker Trofee maken?’

‘ Niet zo’n glanzende metalen beker maar iets uit hout?’

Wij wisselden van gedachten en omdat driedimensionaal CNC freeswerk heel erg veel machinetijd vergt – en dus erg kostbaar is – besloten wij op basis van het schetsontwerp een iets eenvoudiger uitvoering te maken. Het was immers ‘een sponsorbijdrage’ voor ‘de voetbalvereniging’.

De Snert Wisselbeker Trofee.

Snert.

Erwtensoep.

Heerlijk!

Alle herinneringen kwamen in een lichtflits naar boven.

Erwtensoep – Elfstedentocht – Vroom en Dreesmann.

Dat deed mij aan de Elfstedentocht denken van 1963. Dan voetballen, in zo’n ‘Russische’ winter....Met korte broek, stijve kuiten en dito spieren. En dan na alle slidings van het veld de clubkamer inrollen waar je op temperatuur komt met een dubbele kop erwtensoep-met-spek van oma.

Oma’s erwtensoep. Onovertroffen net zoals die van mijn moeder vroeger. In ons wegrestaurant gingen er in die winters – die natuurlijk vanwege de global warming en in onze herinneringen veel kouder waren dan nu – tientallen liters doorheen. Per week.

Eisbein haalde ik dan als kind bij de slagers in de omliggende dorpen. Bij Gerrit of Jo. Daar verdiende ik dan ‘een heitje mee’ als aanvulling op mijn zakgeld. En hele pakken, ja dozen SILVO spliterwten kwamen er binnen. Die moesten natuurlijk een nacht weken. En daarna op het Quatfass fornuis. Een echt restaurantfornuis, niet zo’n namaak horeca-dingetje. Er kon een tank tegenaan rijden. Mijn vader poetste elke dag de platen zo op dat je er als kind je gezicht in kon spiegelen. ‘Sauberkeit und Gründlichkeit’ vlakbij de Duitse grens. Heerlijk!

Die erwtensoep inspireerde mij decennialater nog, toen ik voor alle restaurants van Vroom en Dreesmann verantwoordelijk mocht zijn na mijn opleiding aan de Hogere Hotelschool Maastricht.

En die receptinspiratie van mijn oma was nodig! Want er werd overal maar naar eigen inzicht gekookt. De kwaliteit van de erwtensoep met roggebrood en spek was dus nogal wisselend. In het restaurant team pakten wij dat voortvarend aan en zorgden voor een prima recept. Maar zoals je altijd regionale uitzonderingen hebt was dat ook hier zo. En natuurlijk moet je er ook geen ‘eenheidsworst’ van maken want er bestaat niet zoiets als één en het beste recept.

Mijnheer Huiskes en Ambtenaar Molkenboer.

Maar toch: toen ik mijnheer Huiskes in Enschede (ik herinner mij die naam na bijna 30 jaar nog) ontmoette gaf hij mij te verstaan dat er in Twente en de Achterhoek ‘echt wel wortel in de erwtensoep moest, mijnheer Schulpen’.

Bij het naar voren halen van zijn beeld moest ik denken aan ambtenaar Molkenboer bij de RSV Enquete. Hij leek er sprékend op. Ik kon een inwendige glimlach niet onderdrukken toen wij in zijn ‘productiekeuken’ bij de stoomketel stonden. Het beeld staat nog volledig helder op mijn netvlies, net zoals hij mij - met alle overtuiging die in hem was – probeerde te overtuigen dat ‘de mensen hier toch wel een beetje anders gewend zijn’.

Natuurlijk mochten zij – nadat ik geproefd en gekeurd had - van ons hun regionale ‘wortelspecialiteit’ houden want gemotiveerd verschil moet er blijven. Ook in Enschede, Almelo en omgeving. (Zwolle, Deventer en Apeldoorn hoorden ook in dat rayon).

De Erwtensoepcompetitie.

Om alle teams te stimuleren organiseerden wij ook een wedstrijd al was het geen voetbalcompetitie maar: ‘Wie verkoopt het meeste erwtensoep?’ Uiteraard rekening houdend met de grootte van de vestiging.

Wij hadden geluk... met het weer. Het werd echt snertweer en de thermometer dook net zover naar beneden als in 1963.

1963.

Toen was ik pas twee grote erwtensoeppannen hoog. Maar mijn geheugen was al vlijmscherp, zoals de schaatsen van de Elfstedentochtrijders.

Ik herinner mij de helden van die tijd, niet op schaatsen maar op een gele Harley Davidson met zijspan. Een lange leren jas aan en dito laarzen. Helm op en sjaal om. Dikke leren wanten. Ze kwamen binnen bij mijn oma, of de vlag nu uithing of niet. Normaal konden zij aan de vlag zien of er gestopt moest worden voor een pechtgeval want mijn oma en opa had telefoon en de mobiele telefoon zat nog in de baarmoeder van de wetenschappers die nog geboren moesten worden.

Ze kwamen binnen, door en door koud. Gingen bij de grote ‘Bullerofen’ zitten. Eerst koffie, dan snert en na een half uur vlakbij de kachel waren ze weer op temperatuur en kwamen ook de verhalen. Over de auto’s die langs de weg stonden en de reparaties met bijna bevroren handen. Want: de Wegenwachters uit die tijd: dat waren voor mij de échte helden. Als ik ze weer zag vertrekken: een dikke Telegraaf tegen de buik en onder de jas. Dus vroeg ik waarom die mannen de krant meenamen? ‘Omdat ze dan minder kou lijden’. En dat begreep ik heel snel, zeker als ik sneeuwballen ging gooien en ijskoude handen kreeg. Maar we lieten wel onze Friese doorlopertjes lekker aan onze schoenen vastvriezen door ze onder te dompelen in het ijskoude water. Dat schaatste beter.

De Wegenwachters hebben sindsdien nooit meer iets van mijn bewondering verloren. Ook al stappen ze niet meer op de Harley met zijspan. Zwarte koplamp, zwart stuur, zwarte reling op het deksel van ‘de reparatiekist’ die het zijspan was.

Terug naar 1985. Erwtensoep. De Erwtensoep-competitie in de Restaurants van V&D liep en het weer werkte erg goed mee. In de eerste helft van januari reed ik vanuit Midden Limburg met de bedrijfsauto van V&D naar ‘de Centrale’ – zoals het hoofdkantoor aan de Spaklerweg heette.

Al had mijn vader mij de beste tips gegeven: het was een lastige reis van pakweg 180 kilometer. De diesel startte maar matig om half zes in de ochtend, ook al had ik winterdiesel getankt en karton achter de grille geplaatst zodat er minder ijskoude wind binnenkwam. Tot aan Weert ging het redelijk maar de snelheidsmeter kwam niet boven de 80 kilometer. En er was bijna niemand op de A-2. Handschoenen aan in de auto. Voor de rotonde bij Leende zag ik de eerste ‘Liegenbleiber’ al: auto’s die de kou niet konden trotseren. Ook al stopte ik: bevroren dieselleidingen kun je niet zelf repareren. Daar moet een Wegenwachter aan te pas komen.

Verderop bij Best – waar nu de Volvo garage staat – stond er een grote digitale thermometer op een hoge paal. Er stond op: - 26 en dat heb ik er nooit meer op gezien. Een ‘arctic outbreak’ die iedereen overviel. Ik arriveerde nog netjes op tijd in Amsterdam en dat konden honderden forensen niet zeggen.

De eerste Elfstedentocht sinds 1963 werd weer verreden en wij verkochten heel veel snert. Want met zulk weer had het winkelpubliek behoefte aan warmte! En wie won de competitie?

Ijmuiden won. Ijmuiden! En ik was er verheugd over want Ijmuiden was immers geen ‘topstore’ maar een kleine vestiging. Daar keek normaal bijna niemand naar maar ik had deze vestiging omarmd en er met het team alles aan gedaan dat zij ook eens in de spotlights zouden komen!

Alsof het team van VV Nieuw Lekkerland plotseling Ajax, Feijenoord of PSV van de mat speelt. Zo ongeveer was de verbazing in het land. En wij lieten een zilveren soeplepel maken om de winnaar te feliciteren.

Steeds als ik in Ijmuiden kom denk ik er nog aan terug. Ook al is de bestemming dan een paar kilometer verder, bij de gebroeders Hennevanger van Saffier Yachts. Die herinnering aan ‘de IJmuiders’ blijft!

Al die beelden kwamen naar voren toen ik het verzoek van Arie kreeg.

En dus dacht ik aan al die jonge voetballers die bij min 20 de tegenstanders helfdhaftig zouden overwinnen. Met een Telegraaf onder hun shirt om nog maar een beetje warm te blijven....

Erwtensoep: ik zou er een boek over willen schrijven, over al die avonturen die ik ermee beleefd heb!

Remko van Vliet & De Snert Wisselbeker Trofee.

Omdat Remko van Vliet – zoon van Arie – hier werkt en ‘de zaken keurig van het voetballen had gescheiden – mocht hij de trofee uittekenen in autocad.

Melvin zou die vervolgens frezen en Remko zou als clublid de afwerking verzorgen, compleet met sokkel.

Alles gebeurt dan heel rap en voor je er erg in heb is het gefreesd (daar kan ik dus geen foto’s van laten zien). Omdat wij het allemaal erg druk hebben kon ik nog net op tijd een paar foto’s van Remko maken terwijl hij druk bezig was met ‘de houten beker’ en de kleine sokkel. Natuurlijk ook van hout.