VINCENT VAN GOGH EN MARKUS BLEEKER

Vincent van Gogh & Markus Bleeker

 
If you are looking for a top talented woodworker & master cabinet maker: Markus Bleeker and his atelier are not easily found. But just give us a call and you will be amazed.
 
 
Vandaag was een heel bijzondere dag. ‘Vanavond ben je vrij’ antwoordde Henk zonet rond half zes op mijn vraag of ik nog CNC freeswerk voor hem kon doen. Dat bood mij de mogelijkheid een klein aantal van mijn belevenissen van deze dag op te schrijven. Die leest u nu. Toevallig? Of niet wellicht.
 
Markus had vorige week plotseling gebeld. Ik had hem lange tijd niet meer gehoord maar een paar dagen voor zijn telefoontje wel nog gedacht aan de voetenbankjes. Hoe ver hij ermee zou zijn? Omdat ik haast heb afgeleerd voor mij zelf was er geen reden om hem te vragen hoe ver hij ermee gevorderd was. Het leek wel telepathie. Dat beleef ik vaker en ben er dankbaar voor.

‘Ze’, de voetenbankjes waren klaar dus sprak ik af snel te komen kijken. En vanochtend reed ik dus naar dat bijna onvindbare adres waar Markus zijn kleine, karakteristieke atelier heeft, middenin een heerlijk stiltegebied waarvan Nederland er veel te weinig heeft.
 
Ik besloot geen radio in de auto mee te nemen want daar komt helaas toch alleen maar lawaai uit. En aan lawaai heb ik een ‘nogal grote hekel’. Even twijfelde ik maar binnen 10 kilometer wist ik dat het een juist besluit was: met mijn oordopjes in de reis naar het Oosten maken. Ik zou mijn gedachten laten zweven besloot ik en alles achter mij laten wat mijn gedachten bezig had gehouden.
 
Dat loslaten kan ik gelukkig; ik heb het aan boord en al mediterend geleerd. Helemaal stil worden in jezelf* en de gedachten - de Ingevingen - als een stroom van liefde laten komen. Als het ware je concentreren op de leegte tussen de woorden .... Zeezeiler Henk de Velde is ook zo’n mens die dat perfect kan. Zijn boeken lezend kun je dat prima opmaken uit de filosofische passages in zijn prachtig werk.
 
Wat gebeurde er onderweg?
 
Er kwam een heel spontane Ingeving die ik enorm bijzonder vond. Die vat ik als volgt samen:
 
Kerken en de Liefde van God.
 
Ik passeerde na een kilometer of tien een nieuwe kerk in aanbouw langs de autobaan. Ik had mij al enkele malen voorgenomen er te gaan kijken om de sfeer te proeven. Over een paar maanden zou die kerk klaar zijn.
 
Plotseling - alsof Iemand je dat in het oor fluistert, heel erg bijzonder - kwam ik tot het Inzicht dat van de vele, vele honderden kerken die ik in alle landen had bezocht er maar één was... die de liefde, de warmte, de omhelzing en omarming van God vorm, ruimte gaf. Ik was onmiddellijk geschokt door die Ingeving. Immers: van de onvoorstelbaar ingewikkelde en ‘megalomane’ Kölner Dom die wij op uitnodiging van Job in dankbaarheid bezochten tot en met de moskee van Abu Dhabi of de vele kerken in alle Europese landen, dorpen, steden: ik kwam tot het Inzicht dat er maar één kerkgebouw was dat als een omhelzing, een omarming van Liefde was vormgegeven en onmiddellijk begreep ik hoe een echt ‘gebouw van de kerk’ eruit zou moeten, zou kunnen zien...
 
Bijzonder genoeg had ik die kerk vele malen bezocht en mij er onmiddellijk thuisgevoeld, niet direct wetend waarom. Nu Zag ik waarom. Bijna 10 jaar later ontving ik dat Inzicht in verbazing en dankbaarheid naar God.
 
Een voor mij unieke ervaring, zeker als u weet dat ik altijd veel interesse in kerkgebouwen, glas in loodramen, historie en nog veel meer achtergronden heb gehad. Van IJsland tot St. Tropez en van Kathedraal tot kapelletje: ik had nooit op die manier, vanuit dat perspectief met mijn ziel naar een kerkgebouw gekeken....
 
Veel kerken zijn gericht op pronk, op status, prestige, op verheerlijking van alles behalve van die Almachtige, Oneindige, Alomtegenwoordige, Onvoorwaardelijke Liefde die wij God, Allah, Jahweh of ... noemen (wij bedoelen allemaal hetzelfde maar in ons hokjes- en machtsdenken hebben wij die Oneindige Liefde in vakjes gestopt).
 
Een Kerkgebouw moet dus Liefde centraal stellen, de focus erop leggen en niet de hoogste toren hebben (ook al hadden de mensen die vroeger als oriëntatiepunt nodig...). Of de duurste kerkbanken, het prachtigste altaar of...
 
Ik reed verder en het voelde als een revelatie; een echt ‘Eureka’ gevoel want nu zou ik ook in staat zijn om vanuit Liefde een kerkgebouw te ontwerpen. Ook al ben ik geen architect.  Ruimte vorm geven tot een kerkgebouw; dat is het moeilijke maar na deze Ingeving wist ik dat ik daartoe in staat zou zijn. Een heerlijke belevenis want na nu zou ik nooit meer zonder dat Inzicht een kerkgebouw bezoeken. En ik heb er zeer vele bezocht, van alle gezindten.
 
Ik reed verder op weg richting het Oosten. De voor mij rijdende vrachtwagen van de Jumbo supermarkten verdween bij de afslag Den Bosch (daar is een distributiecentrum) en ik besloot het langzame tempo te handhaven om niet in haast te geraken.
 
Een half uurtje later kwam ik aan bij Markus. Hij stond al in de deuropening en was al bezig met koffie zetten. Zijn werkplaats is nederig en lijkt in alles op het atelier van een kunstschilder. Alleen zijn de doeken hier planken en de schilderijen zijn kasten en meubels.
 
Een goede fotograaf zou er dagen in kunnen fotograferen.
 
Een hele tijd geleden had ik Markus hier ontvangen en hij kwam op de motor terwijl het koud was. Heel plotseling had hij een cadeau voor mij tevoorschijn getoverd: een prachtig voetenbankje, zó vol passie en liefde gemaakt dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Ik heb er maanden naar gekeken en het in alle schoonheid getracht te doorgronden. Een aai voor je voeten, voor je hielen en een feest voor je ogen!
 
Omdat ik het zo mooi vond vroeg ik hem, een klein aantal van te maken in twee hoogtes. Immers: na een lange dag hard werken is het prettig als je je voeten en benen op hoogte kunt leggen. En het voetenbankje zou ook fijn in de familie van kleine meubels passen die wij hier allemaal al hebben: van de zeer bijzondere verende krukken als de Sahara van Chris Ruhe tot en met de Cheops van Frans van Praet of de Spring Wood meubels van ‘onze’ Carolien Laro.
 
Markus liep naar achteren in het atelier en wilde ze allemaal pakken maar ik wilde het moment nog even uitstellen en eerst koffie drinken. Naast een te restaureren Thonet stoel die ik herkende uit het bedrijf van mijn grootouders stond de JØtul kachel zoals wij die ook ooit hadden gehad. Bij een van de vorige bezoeken was het heel wat minder aangenaam in de eenvoudige werkplaats want het was de enige warmtebron en hij had geen thermostaat. Nu stond de deur open, de lucht was blauw en de lopers van de Vierdaagse hadden ideaal weer op deze eerste dag.
 
Wij praatten bij en de koffie werd bedachtzaam genoten. Bij het tevoorschijn toveren van de voetenbankjes, allemaal even prachtige kleine individuutjes kreeg ik de tweede Ingeving.
 
Als Vincent van Gogh nu zou leven en nog niet bekend zou zijn zou iedere kunstliefhebber desnoods lopend naar zijn atelier reizen om zijn prachtige kunstwerken – die zo zijn miskend toen hij nog leefde – te zien en te kopen.
 
Markus is een Vincent maar dan met hout. Door een toeval – de Pal Case Contest – had ik hem ontmoet en in al die jaren leren zien welk een talent hij heeft als meubelmaker. In onze maatschappij worden zulke mensen vaak ontkend. Ik ben heel dankbaar dat ik heb leren zien welk een prachtig talent hij heeft.
 
We praatten over het volgend project waar hij al tijden mee bezig is, maar het ook soms maanden laat liggen omdat hij niet tevreden is. Ik dacht in de verte aan ons eerste Houten Bad dat ook enkele jaren nodig had om tot realisatie te komen. Er was immers geen haast bij toen. Net zomin als nu.
 
‘Ik heb nog iets’ klonk het en Markus toverde te voorschijn: een klein krukje dat ook verende eigenschappen bezit. ‘Gemaakt voor paardenliefhebbers’. Alsof het een liflafje van een Meesterkok is. Het deed mij denken aan de tijd dat ik bij Paul Fagel werkte, heel lang geleden. Voor zulke kunstenaars is het vaak maar een vingeroefening om iets nieuws te maken. Markus toonde mij het bijzondere scharnier, in een kleine serie allemaal door een vrouw (!) met de hand gemaakt. Ik ging erop zitten en dronk de koffie.
 
Ik realiseerde mij: Alweer een prachtige en eveneens zeer bijzondere kruk in onze collectie.
 
In verbazing reed ik terug en besloot mijn gedachten op te schrijven. Voor u.
 
Willem Schulpen
19 juli 2011
 
PS Als u beelden wil zien: email even en ik stuur u foto’s.
 
E: willem@ritmeester-bv.nl
T: +31 (0) 6 22 33 7517
 
*Dorothee Sölle:
 
 
‘Wenn ich ganz still bin
Wenn ich ganz still bin
Kann ich vom Bett aus
Das Meer rauschen hören’
(lees ook de rest...)
 

Klik hier om terug te gaan