GAZA

26 juli 2025

 

GAZA: Kan of wil Israël niet tellen?

 

Afgelopen zondag was de Eerste Lezing in de kerk uit het boek Genesis (Gen. 18; 20-32). Ik hoorde aandachtig en vol huivering toe en verving in mijn gedachten Sodom en Gomorra door Gaza en de boosdoeners door Hamas en vroeg mij af: Zou Israël de rechtvaardigen vergiffenis schenken? En wat zou U doen?

 

In die dagen zei de Heer: ‘Luid stijgt te roep om wraak uit Sodom en Gomorra op!

Uitermate zwaar is hun zonde!

Ik ga naar beneden om te zien of hun daden werkelijk overeenstemmen met de roep die tot Mij is doorgedrongen; ik wil het weten’.

Toen gingen de mannen op weg in de richting van Sodom.

De Heer bleef echter nog bij Abraham staan, Abraham trad op Hem toe en zei: ‘Wilt Ge werkelijk met de boosdoeners ook de rechtvaardigen verdelgen?

Misschien zijn er vijftig rechtvaardigen in de stad; zult Gij die dan verdelgen?

Zult Gij de stad geen vergiffenis schenken omwille van de vijftig rechtvaardigen die er wonen?

Zoiets kunt Ge toch niet doen: de rechtvaardigen samen met de boosdoeners laten sterven!

Dan zou het de rechtvaardigen vergaan als de boosdoeners; dat kunt Ge toch niet doen.

Zal Hij die de hele aarde oordeelt geen recht laten geschieden?”

En de Heer zei: ‘Als ik in de stad Sodom vijftig rechtvaardigen vind, zal ik omwille van hen de hele stad vergiffenis schenken.’

Abraham begon weer en zei: ‘Mag ik zo vrij zijn om tot mijn Heer te spreken, ofschoon ik maar as en stof ben?

Misschien ontbreken er aan de vijftig rechtvaardigen vijf; zult Gij dan toch om die vijf de hele stad verwoesten? ‘

En Hij zei: ‘Ik zal haar niet verwoesten als ik er vijfenveertig vind.’

Opnieuw sprak Abraham tot Hem: ‘Misschien zijn er maar veertig te vinden.’

En de Heer zei: ‘Dan zal ik het omwille van die veertig niet doen.’

Nu zei Abraham: ‘Laat mij Heer niet kwaad worden als ik nog eens aandring: misschien zijn er maar dertig te vinden.'   

En de Heer zei: ‘Ik zal het niet doen, als ik er dertig vind.’

Abraham zei opnieuw: ‘Ik ben wel vrijpostig als ik bij mijn Heer blijf aandringen; maar misschien worden er maar twintig gevonden.’

En de Heer zei: ‘Ook omwille van die twintig zal ik de stad niet verwoesten.’

Abraham zei nogmaals: ‘Laat mijn Heer niet kwaad worden, als ik nog één keer spreek, misschien zijn er maar tien te vinden.’

En de Heer zei: ‘Ik zal de stad niet verwoesten, zelfs al zijn er maar tien’.

Ik was oneindig verdrietig dit te horen want: zouden er werkelijk geen tien eerlijke, onschuldige mensen, kinderen zijn in Gaza?

Of kunnen, willen de ‘gelovige gezaghebbers’ in Israël niet tellen?


En wat zou U doen?

 

 

To all who hold power, faith, and conscience—

Last Sunday, the First Reading in church was from Genesis 18:20–32, the story of Sodom and Gomorrah.

As I listened, my thoughts turned to Gaza.

In place of the ancient cities, I saw the suffering enclave.
In place of the evildoers, I pictured Hamas. And I found myself asking:


Would Israel, like the Lord in Abraham’s plea, spare the righteous? Can mercy still be found for the innocent?

Abraham, negotiating with God, implored Him not to destroy the city if only fifty, or forty-five, or thirty, or even ten just people could be found.

Each time, the answer was clear: for the sake of those few, the city would be spared. The divine logic was simple—innocence deserves protection.

And so I ask: Are there not ten innocent souls in Gaza? Ten children untouched by hatred? Ten people who seek peace in the rubble? Or is it that those with power in Israel cannot—or will not—count them?

This is not a question of political calculus. It is a moral reckoning. In the shadow of divine precedent, where justice bends toward mercy, how can we look away when the righteous are caught in the fire meant for the wicked?

Let this letter be a plea—not to justify violence or vilify any group—but to demand humanity.


Count the innocent. See the children. Listen to Abraham’s voice echoing through the ages.

And ask yourself, as I do: What would You do?

 

 

Offener Brief: Zählt Israel die Unschuldigen nicht – oder will es sie nicht zählen?

 

Sehr geehrte Damen und Herren, an alle, die Macht, 

Glauben und Gewissen tragen:

 

Am vergangenen Sonntag hörte ich in der Kirche die 

alttestamentliche Lesung aus Genesis 18, Verse 20 bis 32. 

Die Geschichte von Sodom und Gomorra. 


Eine Geschichte von Schuld, von Gerechtigkeit – und von der Bitte, 
die Gerechten zu verschonen.
 

Während ich zuhörte, wanderten meine Gedanken nach Gaza.

 

Anstelle der antiken Städte sah ich eine leidende Enklave. 
Anstelle der Schuldigen erschien mir Hamas. 

Und ich fragte mich: 

Würde Israel – wie der Herr in Abrahams Flehen – die Gerechten verschonen? 


Gäbe es Gnade für die Unschuldigen?


Abraham verhandelt mit Gott. 


Er bittet Ihn, die Stadt nicht zu zerstören, 
wenn nur einige Gerechte darin zu finden seien. 

Fünfzig. Fünfundvierzig. 

Dreißig. Zwanzig. Zehn.
 

Jedes Mal antwortet Gott: 
Um der wenigen Willen verschone ich die Stadt. 

Denn die göttliche Logik ist einfach: 

Unschuld verdient Schutz.
 

Und so frage ich heute: Gibt es nicht zehn Unschuldige in 
Gaza? 

Zehn Kinder, unberührt vom Hass? 

Zehn Menschen, die inmitten der Trümmer 
nach Frieden suchen?
 

Oder sind jene, die über Leben und Tod entscheiden, nicht in der Lage 
– oder nicht gewillt – sie zu zählen?
 

Diese Frage ist keine politische. 

Es ist eine menschliche. 

Ein moralischer Prüfstein für jene, die glauben, beurteilen, 
handeln.
 

Im Schatten eines Textes, der seit Jahrtausenden für 
Barmherzigkeit plädiert, wie können wir heute schweigen, 
wenn Unschuldige mit den Schuldigen untergehen?
 

Dieser Brief ist kein Angriff. Keine Parteinahme. 

Er ist ein Ruf nach Menschlichkeit.
 

Zählt die Unschuldigen. 
Seht die Kinder. 

Hört Abrahams Stimme – sie hallt bis in unsere Gegenwart.
 

Und fragen Sie sich – wie ich es tue: 
Was würden Sie tun?

 

 

 

 

Klik hier om terug te gaan